یک روز معلم از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید:«آیا می توانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق، بیان کنید؟»

برخی از دانش آموزان گفتند ، با «بخشیدن » عشقشان را معنا می کنند؛برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف های دل نشین» را، راه بیان عشق می دانند. در آن بین، پسری برخاست و پیش از این که شیوۀ دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان کند ، داستانی تعریف کرد: 

یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند، طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند . آنان وقتی به بالای تپه رسیدند، درجا میخکوب شدند! یک ببر بزرگ، جلوی زن و شوهر ایستاده و به آن ها خیره شده بود. شوهر،تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود.

رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر گرسنه ، جرأت کوچک ترین حرکتی را نداشتند . ببر ،آرام به طرف آنان حرکت کرد. همان لحظه، مرد زیست شناس فریاد زنان فرار کرد و همسرش را تنها گذاشت. بلا فاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ، صدای ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید... ببر رفت و زن زنده ماند.

داستان که به اینجا رسید، دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد.

در آن لحظه ، پسرک از همکلاسی های خود پرسید: آیا می دانید آن مرد در لحظه های آخر زندگی اش چه فریاد می زد؟

بچه ها حدس زدند، حتماً از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است!

آن پسر جواب داد: نه ! آخرین حرف مرد این بود که :«عزیزم، تو بهترین مونسم بودی . از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود.»

در حالی که قطره های بلورین اشک،صورت پسرک را خیس کرده بود او ادامه داد: همۀ زیست شناسان می دانند ببر فقط به کسی حمله می کند  که  حرکتی انجام می دهد و یا فرار می کند. پدر من در آن لحظه ی وحشتناک ، با فدا کردن جانش، پیش مرگ مادرم شد و او را نجات داد. این صادقانه ترین و بی ریاترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود.